خیلی سال پیش پروژه ای را انجام می دادم که قرار بود بر اساس یک سورس واحد، نگارش های مختلفی از پروژه مانند آزمایشی (Trial)، استاندارد، حرفه ای و سازمانی ساخته شود و بنابر نگارشی که پروژه بر اساس آن قرار است کامپایل شود بخش ها و امکاناتی از برنامه فعال یا غیرفعال باشد. 

مزیت استفاده از این روش این است که وقتی شما به عنوان مثال نگارش Trial برنامه را کامپایل می کنید و جهت نمونه کار بر روی سایت تان قرار می دهید بخش هایی از کد که اصلا قرار نیست در این نگارش وجود داشته باشد کلا کامپایل نخواهد شد.

در حالت رایج، برنامه نویس ها بر اساس لایسنس فعال در برنامه بر اساس یک یا چند if تصمیم می گیرند که چه امکاناتی را فعال کنند. Crack کردن برنامه هایی که از این روش استفاده می کنند کار آسانی است، چرا که فرد Cracker کافی است if های فوق را Bypass کند.

اما با استفاده از روش بیان شده در این ویدئو، اگر شخصی بخواهد برنامه شما را Crack کند کلا چیزی برای رسیدن به مقصدش در اختیار نخواهد داشت، چرا که کدهای مربوط به نگارش های کامل تر اصلا در این برنامه وجود ندارد که با Bypass کردن if و ... بتوان آنها را فعال کرد.